Spitfire Mk.Vb

De Supermarine Spitfire was een Brits jachtvliegtuig. Het toestel werd in 1938 in productie genomen door Supermarine Division, Vickers Armstrong Ltd.. Het toestel werd gedurende de gehele Tweede Wereldoorlogingezet door de geallieerden, voornamelijk door de RAF. Er werden in totaal 20.340 stuks gebouwd. Daarnaast bestond ook nog de variant Seafire, waarvan er 2.594 werden gebouwd.

De Spitfire valt op door zijn stroomlijn en ellipsvormige vleugels. De versie Mk. XIV haalde een maximumsnelheid van 721 km/h op een hoogte van 8000 meter. Het vliegtuig is vooral bekend door de beslissende rol die het speelde tijdens de Slag om Engeland.

Het belangrijkste steunpunt voor de Britten in de Middellandse Zee was het eiland Malta. Dit eiland lag strategisch ten opzichte van de vaarroute van de asmogendheden naar het gevechtsgebied in Noord-Afrika. De luchtstrijdkrachten die opereerden vanaf het eiland moest zich tot maart 1942 behelpen met Hawker Hurricanes. In die maand kwamen Spitfires (Mk V) beschikbaar vanaf het vliegdekschip HMS Eagle. Uiteindelijk waren er ongeveer 275 Spitfires aanwezig.

Later dat jaar en in 1943 werden er ook Spitfires naar de slagvelden van Noord-Afrika gestuurd, zij het dan vooral de verbeterde versie Mk VIII. Later werden ook de USAAF en de South African Air Force versterkt met Spitfires. Om te verhinderen dat de motor van het vliegtuig het zou begeven door woestijnstof werd onder de neus een Vokes luchtfilter geplaatst. Dit had echter als nadeel dat het toestel minder goed presteerde dan die van de Luftwaffe.

Twee uitvoeringen mogelijk; 

• Spitfire Mk.Vb - No.601 Squadron, Royal Air Force, Sicily Isl.1943. 

• Spitfire Mk.Vb - No.303 Squadron, Royal Air Force, 1942. 

Aantal onderdelen; 93.
Afmetingen;

• Lengte 288 mm 
• Spanwijdte348 mm

Schaal 1:32

Hasegawa 08052 / St2